'Nogal stuurs, hè?' constateert de winkeleigenaar terwijl hij de net gemaakte pasfoto van me bekijkt. Hij zegt er nog nét niet achteraan 'mevrouwtje', maar de sfeer is daar wel naar. Hij heeft een zelfvoldane lach op zijn gezicht.
Mijn rijbewijs moest verlengd worden. Tijd voor een nieuwe pasfoto. Na erop gegoogeld te hebben, rij ik naar een voor mij onbekende winkel in het dorp. Ik kom in een rommelige ruimte en het duurt even voordat iemand me vraagt waarvoor ik kom. Dan verwijst deze winkelman me naar een hoek die gecreëerd is tussen de muur en een boekenkast en waar provisorisch een staander met een wit doek is neergezet met een draaikruk ervoor. Ik neem plaats. De winkelman pakt een fototoestel, zegt me alleen om recht voor me te kijken en drukt af. Ik denk: geen verdere aanwijzingen deze keer? Zat ik er in één keer perfect voor of heeft de man in kwestie geen idee van de eisen voor zo'n foto? In deze vreemde entourage vermoed ik het laatste.
Terwijl hij de foto op het beeldscherm bekijkt, draai ik me op mijn kruk naar hem toe en vraag voorzichtig of mijn oren er niet op moeten staan. Nu komt een andere winkelman erbij. Hij beweert dat dat voor een rijbewijs niet hoeft, maar dat de foto wel over kan. Dan zegt hij daarachteraan dat ik dan ook niet zo moet draaien op die stoel, dat ik dat constant aan het doen ben en die ander dan toch geen fatsoenlijke foto kan maken. Huh?! Ik voel boosheid in me naar boven borrelen. Hij slaat een toon aan alsof hij een kind met ADHD berispt. Primair reageren is echter niet mijn ding. De foto wordt opnieuw gemaakt en naar mijn idee met m'n allerbeste pasfoto-glimlach. Daarna controleert de tweede winkelman de foto. En in plaats van dat hij kijkt of het voldoet aan de eisen, is het enige wat hij zegt: 'Nogal stuurs, hè?' Ik betaal en stap woedend de winkel uit.
Eenmaal thuis bekijk ik de foto eens goed. M'n mond staat in een geforceerde glimlach en mijn ogen spuwen vuur! Maar dan ben ik ergens blij om die boosheid. Ik voel dus de grens. Ik erken die grens. Ik richt die boosheid niet op mezelf omdat ik niks terug gezegd of gedaan heb, maar op de juiste persoon: de winkelman. En ik kan ook achteraf actie ondernemen. Allemaal dingen die ik heb moeten leren na eerdere grensoverschrijdingen.
Actie ondernemen heb ik alsnog gedaan op een manier die bij mij past: een google-beoordeling van 1 ster én deze column!
Met dank aan mijn grensbewaker.
Comments