Het is me gelukt! Ik heb niet gekrabt aan een muggenbult!
In het bos wandelen is leuk, maar daar zijn ook allerlei beestjes die hun zinnen hebben gezet op mij als lekker hapje. Een flinke steek van een hongerige mug was mijn lot. Op m'n onderbeen. Schuurde zo lekker langs m'n kleding met een lange broek aan. Deze keer nam ik me voor om 'de bult' te observeren en er niets mee te doen. Klonk als een mindful voornemen.
De roodheid breidde zich uit en daarmee de kriebel. Maar ik had me voorgenomen: observeren, niets doen. Ik had het gevoel dat m'n hele been jeukte en dat ik het zelfs in mijn hele lichaam kon voelen. Soms was het uren uit mijn bewustzijn, tot iets het gevoel weer activeerde. Steeds weer: opmerken, niets doen. Opmerken vooral dat je heel hard wil gaan krabben om even iets anders te voelen dan die gekmakende jeuk. Maar ja, een wijze stem in mij zei dat als je eenmaal begint, je vaak niet kan stoppen en de boel alleen maar erger wordt. Na een dag of twee nam het ding goddank weer af in proporties. Toen ik dacht dat het klaar was, liet-ie echter nog even flink van zich voelen. Ik had 'm echter op tijd door en deed niets.
En zo kwam en ging deze muggenbult. Ik nam me voor om het vaker zo aan te pakken, omdat ik er uiteindelijk op deze manier minder last van had. Ik voelde me helemaal trots op deze prestatie en vroeg me af waarom ik dat niet eerder zo had aangepakt. Dat zou me een hoop 'leed' bespaard hebben. Achteraf was het best meegevallen om niet mee te gaan in die onbedwingbare krabneiging bij zo'n bult. Ja, toch? Ik heb deze zelfdiscipline gewoon in me. Ik ga dit voortaan altijd zo doen! Een goed voornemen was geboren.
Paar dagen later. Nieuwe muggenbult. Aan m'n bewustzijn ontsnapt tot ik mezelf krabbende vind... Pfff, rotdingen.
Comments